“Het gevoel dat getoond wordt, probeer ik zelf ook te begrijpen.”

 Speciaal voor de kapel van het Kloosterhuis in Sambeek maakte Lise Sore nieuw werk. Een zelfportret, getekend met grafiet op drie ongebleekte kaasdoeken, vult de ruimte. Het toont een momentopname uit het leven van de kunstenaar. “Ik hoef de kijker niet te vertellen wat er te zien is. Daarmee zou ik beweren dat ik alles weet over het werk en dat is niet zo”, vertelt Lise. “Het gevoel dat getoond wordt, probeer ik zelf ook te begrijpen.”

 De grootsheid van de emotie en het zelfportret staan in schril contrast met de dunne doeken die er bijna niet lijken te zijn. En net zoals intense gevoelens ons overvallen en weer vervliegen, zullen de kwetsbare vezels van het katoen ervoor zorgen dat het beeld vervaagt naarmate de tijd verstrijkt. Lise zegt hier zelf over: “Wanneer een gevoel het meest overweldigend is, maak ik een foto van mezelf. Daarna volgt een meditatief maakproces om dit tot in detail uit te werken. De vele uren die ik hieraan besteed, wil ik zoveel mogelijk achter elkaar plakken. Zo wordt de emotie vertraagd, ervaar ik dit moment steeds opnieuw en onderzoek ik wat er in mijn binnenwereld gebeurt.”

Kleur in de ruimte

De locatie in Sambeek voegt een extra dimensie toe aan het werk van Lise Sore. Doordat de lichte doeken aan het plafond hangen, vormen ze een indrukwekkend tweespel met het glas-in-lood raam in de achterwand van de kapel. De transparantie van de stof zorgt ervoor dat het raamwerk niet helemaal verdwijnt, zodat de kleuren van het glas (en het licht wat er doorheen valt) onderdeel worden van het werk. Ook de rode muur van de kapel heeft een speciale betekenis voor Lise. In eerder werk voegde hen – toevalligerwijs – precies deze kleur zélf toe, als persoonlijke herinnering aan het ‘rode’ zand van West-Afrika, de geboortegrond van Lise Sore.