“Zelf word ik altijd als eerste verrast door wat ik maak.”

 Er zit altijd iets tegenovergestelds in de beelden van Bas de Wit. Klassieke zuilen kunnen zichzelf nog maar nauwelijks ondersteunen, een borstbeeld van Napoleon lijkt te vergaan, smeltend als een druipkaars. Dat wat ooit kracht en eeuwigheidswaarde moest uitstralen, wordt in de handen van de uit Maastricht afkomstige kunstenaar getransformeerd tot iets dat verre van volmaakt is. Treurig en grappig tegelijkertijd. 

Unieke beelden

Bas de Wit zoekt naar replica’s van klassieke mensbeelden – zoals de Venus van Milo- die hij leent van kunstacademies of op de kop tikt in tuincentra of via marktplaats.

Hiervan maakt hij een mal, waarin hij een chemisch mengsel giet. “Per toeval ontdekte ik dat dit goedje ervoor zorgt dat het werk krimpt. Iedere dag ga ik kijken hoe het erbij staat”, aldus Bas. Het resultaat verrast hem zelf ook, omdat het van veel factoren afhangt hoe een beeld eruit komt te zien. “Iconische beelden die door massaproductie geen unicum meer zijn, kan ik zo teruggeven aan de kunst, door weer iets te maken waar er maar één van is.”

Daarin maakt de kunstenaar zijn werk niet belangrijker dan nodig. In plaats van te kiezen voor een lege ruimte (zoals meestal in een galerie of museum) besloot hij het aanwezige meubilair in de kapel te laten staan. “Door hun kleur vallen mijn beelden toch wel op. En zo gaat het een relatie aan met de omgeving.” En dat doet het. Want wie rondkijkt ziet meteen het verband tussen het werk van Bas en de zwaar gehavende beeldengroep die ooit onderdeel was van het Heilig Bloedaltaar in de Sint-Petrusbasiliek. Tijdens een ‘moderne beeldenstorm’ in de jaren zeventig verdween het spoorloos, totdat het in 2017 werd teruggevonden in een tuincentrum, waar het als decoratie diende. Om het verhaal van de veranderende tijdgeest te kunnen vertellen besloot men het altaarstuk niet te restaureren. Net als de beelden van Bas, toont het de schoonheid van verval.

Discobolus

The flayed man by Houden – 2021